Γιάννης Μηλιός, ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ, 21/6/2014
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές ήταν ιστορικής σημασίας. Εγκαινιάζει μια νέα φάση στην πολιτική ζωή της χώρας.
Συγχρόνως μας βάζει μπροστά σε νέα καθήκοντα, μας θέτει εκ των πραγμάτων με νέο τρόπο τα διλήμματα. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το ιστορικό καθήκον να ολοκληρώσουμε την πορεία που άρχισε με τις εκλογές του 2012, να δώσουμε σάρκα και οστά στην προοπτική της ανατροπής.
Στο κρίσιμο αυτό σταυροδρόμι σημασία δεν έχει μόνο το τι λέμε, αλλά κυρίως το τι κάνουμε. Σήμερα καλούμαστε να ψηφίσουμε ένα κείμενο που αποτιμά την πολιτική μας και επαναφέρει άξονες των προγραμματικών μας θέσεων. Αν το ζήτημα ήταν αυστηρά το κείμενο αυτό, δεν θα είχα λόγους να μην το ψηφίσω. Δυστυχώς όμως το κείμενο δεν αντιστοιχεί στο γενικότερο μήνυμα που εκπέμπουμε προς την κοινωνία. Για το λόγο αυτό, όπως θα εξηγήσω αμέσως, μου είναι αδύνατο να το υποστηρίξω, διότι θα ήταν σαν να εθελοτυφλώ μπροστά στον κίνδυνο που βρίσκεται μπροστά μας, να χάσουμε το στοίχημα της ανατροπής.
Σύντροφοι, πρέπει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας «γιατί θέλουμε να πάρουμε την εξουσία». Η εξουσία ως αυτοσκοπός είναι αυτονόητη για τα αστικά κόμματα, όχι όμως για την Αριστερά. Αυτή είναι η διαφορά μας. Αυτός είναι ο λόγος που μας ψηφίζουν αυτοί που μας ψηφίζουν.
Για μας η εξουσία είναι απλώς μέσο, για να έρθουν στο προσκήνιο τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας, για μια κοινωνία και οικονομία των κοινωνικών αναγκών, διότι μόνο μέσα από αυτό το δρόμο θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα άμεσα προβλήματα που συνθέτουν το σκηνικό της σημερινής ανθρωπιστικής κρίσης.
Εμείς είμαστε αυτοί που μιλούν για την ανατροπή της λιτότητας και της κοινωνικής καταστροφής όχι για μια μικρή διόρθωσή τους, με διατήρηση όσων κεκτημένων εξασφάλισαν οι κυρίαρχες τάξεις επί δεκαετίες και ιδίως τα τέσσερα τελευταία χρόνια, καταδικάζοντας την πλατιά κοινωνική πλειοψηφία στην ανέχεια και την ανασφάλεια.
Αυτός είναι ο λόγος που γίναμε πρώτο κόμμα.
Δεν υπάρχει κανείς σήμερα που να αμφισβητεί ότι πρέπει να πάρουμε δραστικές πρωτοβουλίες. Από τον Πρόεδρο μέχρι το κάθε στέλεχος των οργανώσεων μελών. Πρέπει όμως να συμφωνήσουμε ότι η μόνη λύση είναι να παλέψουμε με νύχια και με δόντια για την κατάκτηση της αυτοδυναμίας διότι μόνο έτσι θα μπορέσουμε να εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας. Κι όταν λέω με νύχια και με δόντια, εννοώ να εκπέμπουμε αυτό το μήνυμα όχι μόνο στα κείμενα που ψηφίζουμε στην Κεντρική Επιτροπή, αλλά σε κάθε σήμα που εκπέμπουμε ως κόμμα και ως ηγεσία προς την κοινωνία.
Ο κόσμος της εργασίας, ο κόσμος που πλήττεται από τα μνημόνια τόσα χρόνια ξέρει πολύ καλά ότι τα στρατόπεδα είναι δύο. Από τη μια μεριά είμαστε εμείς, ο ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη είναι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι και αύριο αν χρειαστεί η Λίμνη, ή η Ελιά, ή ο Πλάτανος, ή ό,τι άλλο σκαρφιστεί το καταρρέον σύστημα για να μας πιέσει να ενταχθούμε κι εμείς στα σπλάχνα του και να ενδυναμωθεί ρουφώντας το δικό μας αίμα.
Η αγωνία μου είναι ότι μέσα στο λόγο του κόμματος, της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ με την ευρύτερη έννοια του όρου, έχει παρεισφρήσει μια αμφισημία αναφορικά με την «ανάγκη για ευρύτερες συμμαχίες». Η θέση μου είναι, για να είμαι καθαρός απέναντι σας, ότι αυτή την αμφισημία, την πληρώνουμε πολιτικά και μπορεί να αποβεί και μοιραία για το κόμμα μας.
Η αμφισημία σχετικά με τις πολιτικές συμμαχίες βασίζεται σε ένα αξίωμα που λέει «μόνοι μας δεν θα μπορέσουμε να πετύχουμε την αυτοδυναμία». Οι συσχετισμοί που κατέγραψαν οι ευρωεκλογές θεωρούνται δηλαδή μη-αναστρέψιμοι, αντί να γίνουν αντιληπτοί ως το εφαλτήριο για να πάμε παραπέρα. Αυτή η ηττοπάθεια από πού προκύπτει;
Λέγεται λοιπόν ότι πρέπει να κάνουμε μια «πλατιά πολιτική συμμαχία» για να πετύχουμε την αυτοδυναμία. Ήδη αυτό το σχήμα είναι παράδοξο και η λέξη αυτοδυναμία ηχεί παράταιρα. Προσέξτε σύντροφοι πόση ηττοπάθεια εμπεριέχει αυτή η λογική: Εμείς που είμαστε το κόμμα που ανέβηκε από το 4% στο 27% θα εξαρτήσουμε τη νίκη μας από αυτούς που φεύγουν από τα καταρρέοντα κόμματά τους.
Αντί να μας ζητούν να προσχωρήσουν στο Πρόγραμμά μας, αντί να κάνουν «έμπρακτη αυτοκριτική» για τα όσα δεινά έχουν επιφέρει στο λαό, με τις κυβερνήσεις και τις πολιτικές που στήριξαν, θα επαιτούμε εμείς! Και από ποιους; Από εκείνους που παρά την πολιτική παρακμή τους δεν κάνουν ούτε ένα βήμα πίσω από τη μνημονιακή πολιτική τους θέση. Ε, όχι σύντροφοι και συντρόφισσες! Εμείς δεν θα ζητιανέψουμε από τον κατιμά των μνημονιακών.
Όταν από τη μία πλευρά λες τη λέξη «αυτοδυναμία» και από την άλλη αναλώνεις στην πράξη όλο το χρόνο σου να μιλάς για δήθεν συμμαχίες με τα φιλομνημονιακά κόμματα και πρόσωπα, το μήνυμα που τελικά παράγεται είναι ένα μήνυμα κοινωνικής ήττας. Είναι σαν να λες στο ακροατήριό σου: Δεν γίνεται να εφαρμοστούν οι αλλαγές που ευαγγελιζόμαστε εμείς, γι’ αυτό φρενάρουμε. Έτσι είτε ψηφίσετε εμάς, είτε ρίξετε μια ελιά μέσα στο ποτάμι είναι το ίδιο, αφού θα κυβερνήσουμε μαζί.
Το μήνυμα που δίνεται λοιπόν με αυτόν τον τρόπο ειδικά στο ακροατήριο του πρώην κεντρώου πολιτικού χώρου είναι το αντίθετο από αυτό που επιδιώκουμε. Αντί να τους ρυμουλκούμε προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τους αφήνουμε στη βάρκα που βρίσκονται.
Σας καλώ λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμή μας, τη δύναμη που μας δίνουν το πρόγραμμα και οι αγώνες μας, να ξεκινήσουμε με αυτοπεποίθηση μια Πορεία προς την Κοινωνία, ώστε μαζί με την Κοινωνία να ανοίξουμε το δρόμο για την ανατροπή.
Αξίζει σήμερα να θυμηθούμε τη σχετική διατύπωση από το κείμενο που ψηφίσαμε στο Συνέδριο (θέση 15):
«Στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ για την κοινωνική, πολιτική ανατροπή και την αριστερή διακυβέρνηση θα διαφυλάξουμε τη φερεγγυότητα και αξιοπιστία μας. Πρόσωπα και δυνάμεις του χρεοκοπημένου και υπόλογου πολιτικού κόσμου, ιδίως όσοι αποδέχθηκαν την πολιτική του μνημονιακού μονόδρομου και έπαιξαν ενεργό ρόλο σε μνημονιακές κυβερνήσεις από θέσεις ευθύνης, δεν μπορεί να έχουν ρόλο στην κυβέρνηση της αριστεράς». Δεν μπορούν να έχουν όμως θέση ούτε στις συμμαχίες μας, χωρίς έμπρακτη αυτοκριτική. Και αυτή η προϋπόθεση δεν υπάρχει, διότι δεν έχουμε ζητήσει ουσιαστικά από κανέναν μια τέτοια αυτοκριτική.
Η κοινή μας αγωνία είναι να πέσει η κυβέρνηση. Όμως όπως ζητάμε από το λαό να καταδικάσει τα μνημονιακά κόμματα και πολιτικές, ας συνειδητοποιήσουμε ότι η συνεργασία είναι εφικτή μόνο με δυνάμεις που βρίσκονται στην απέναντι όχθη από τις μνημονιακές πολιτικές. Στο χώρο της Κεντροαριστεράς δεν βρίσκονται ούτε τέτοιες δυνάμεις ούτε τέτοιοι βουλευτές. Λαμβάνοντας όντως υπόψη το παράδειγμα της ΕΔΑ, δεν πρέπει να κάνουμε το ίδιο λάθος. Για να ρίξουμε την κυβέρνηση δεν πρέπει να προσεγγίσουμε το έτσι κι αλλιώς μνημονιακό Κέντρο, αλλά να επιμείνουμε στη στρατηγική της ανατροπής.
